کاش قدر مهربانی هایم را میدانستی ...کاش صدای تپش قلبم را با نگاه مهربانت پاسخ میدادی...کاش دلتنگی ها تمام میشد و می رسید روزی که به سراغم بیایی ...ای کاش....ای کاش عطر نفس هایت هوای این روزهایم را معطر می کرد ...و هزاران ای کاش دیگر که زمزمه ی این روزهای دلم است ... ای چاره ی همه ی تنهایی هایم ...به سویم برگرد... این روزها که عجیب به بودنت نیاز دارم
این شعر یکی از بهترین شعرهاییه که تو عمرم خوندم ، شایدخیلی شنیده باشید اما واقعا باز هم ارزش تکرار کردن داره و یه درس بزرگه برای خیلی از ما: درود فراوان به روان شاعرش نیما یوشیج بزرگ که چه زیبا میگه:
فکر را پر بدهید
ونترسید که از سقف عقیده برود بالاتر
فکر باید بپرد
برسد تا سر کوه تردید
و ببیند که میان افق باور ها
کفر و ایمان چه به هم نزدیکند
فکر اگر پربکشد
جای این توپ و تفنگ ،این همه جنگ
سینه ها دشت محبت گردد
دشتها مزرع گل های قشنگ
فکر اگر پر بکشد
هیچ کس کافر و ننگ و نجس و مشرک نیست
همه پاکیم و رها
