پر از فاصله ،ترس ،تنفر...
آدمهایی که هیچ وقت یاد نگرفتیم با هم زندگی کنیم...
ماسک هایی که به چهره هایمان زده ایم ،
لباس های عروسکی که به تن کرده ایم
همه ی دنیایمان شده است.
فراموش کرده ایم که قبل از هر چیز یک وجه اشتراک داریم که:
همه انسانیم
روابطمان فقط بر مبنای جنسیتمان ،سطح و طبقه ی اجتماعیمان ،دینمان و ... تنظیم می شود.
نمی فهمم
واقعا روزگار غریبی است:
فاصله ،فاصله و فاصله
