سلام بر شهدای کربلا که جانشان را در راه رسیدن به آرمان والای حسین(ع) تقدیم کردند ...و سلام بر عاشوراییان معاصر ...مخاطبم اون انسان های مومن و پاکی هست که نور خدا در دلهاشونه و روان حسین (ع) از گفتار و کردار و انسانیتشون خشنوده ...نه امثال من که فقط بلدیم حسین حسین بگیم و اشک بریزیم و هرازگاهی هم جوگیر بشیم و بگیم کاش تو کربلا بودیم و سرباز حسین (ع) ...و خودمون رو به خواب بزنیم  الکی مثلا نمی دونیم که توی عصر ما و توی این جهان هرروز هزاران عاشورا رخ میده و هزاران بار اندیشه ی حسین (ع) قربانی میشه ...انگار از محرم فقط یاد گرفتیم که سینه زدن و اشک ریختن رو به رفتار شبه یزیدیمون اضافه کنیم ...نمی خوام خدایی نکرده کسی فکر کنه با عزاداری کردن مشکل دارم ها نه اما میخوام بگم حسین (ع) فقط عزاداری اون دسته ای از معاصرون که گفتم رو دوست داره...باور نکنیم که وقتی کردار و گفتارمون بویی از اسلام و تفکر حسین (ع) نبرده با اشک ریختن صرف میریم بهشت ...اول از خودم شروع می کنم بقیه هم هرکی فکر می کنه مثل منه بسم الله ...اونایی که واقعا حسینی هستن که دمشون گرم و دست مریزاد اونایی هم که فکر می کنند حسینی هستن و نیازی به اصلاح و تغییر ندارن (صرف نظر از اینکه درست فکر می کنن یا نه ) کاری به کارشون نداریم اما اونایی که مثل من از اوضاع خودشون خبر دارن ...بیاین تصمیم بگیریم حداقل اگر همه ی سال هم نمی تونیم و فراموش می کنیم این یک ماه که زمزمه ی یا حسین (ع) رو دور و برمون می شنویم و عکس و متن های عاشورایی هم هر از گاهی بین پست هامون پیدا میشه یه کمی هم به آرمان حسین (ع) فکر کنیم درکنار اشک هایی که این همه ساله برای زخم های پیکر حسین (ع) و دست بریده ی عباس(ع)  و تیر گلوی علی اصغر (ع) ریختیم و همچنان میریزیم ی ذره هم فکر کنیم برای چی بود ؟ هدفشون چی بود؟ اون وقت می فهمیم که برای سرباز حسین بودن هنوز هم دیر نیست ....