نمی دونم چرا عصبی میشم؟چرا ناراحت میشم ؟چرا نمی تونم خودم رو با این دنیا و مردمش آداپته کنم ...خب آخه عزیز من همینه دیگه آدمها همینند...یکی دوست داره با سرکارگذاشتنت اذیتت کنه و فکرت رو به خودش مشغول کنه ...یکی دوست داره برات قیافه بگیره و به هرطریقی بگه از تو سره ...یکی دیگه دوست داره به تو بی اعتنایی کنه که مثلا اینطوری چقد با کلاس و با شخصیته ..یکی دوست داره مدام نقاط ضعفت رو بهت یادآور بشه...یکی دوست داره با اذیت کردن عزیزانت تو رو برنجونه...یکی دیگه با نادیده گرفتن خواسته های تو سعی داره به تو بفهمونه که من از همه بیشتر می فهمم و رضایت تو هم برام مهم نیست ...یکی حسابی حواسش رو جمع می کنه که اگه اطلاعات و مهارتی داره که تو نداری مبادا داشته هاش لو بره که بتونه همیشه پزشونو بده...یکی دوست داره با نگاه اخم و عصبانی به تو بگه که بیا به من سلام کن یا بگه من از تو متنفرم ...باور کنید هرکدوم از این گزاره ها رو که می نوشتم مصداق هاش می اومد تو ذهنم اما می خوام به همشون بگم اصلا رقتارتون برام مهم نیست ...دوست دارم از این دنیا دست یه نفرو بگیرم به و برم به یه دنیای دیگه ...جایی که آدمهاش ...اصن آدم نداشته باشه هم مهم نیست همین که یه دنیایی باشه که تنها کسی که هیچ وقت از دستش ناراحت نیستم و حتی شرمندش هم هستم اونجا بتونه خوشحال زندگی کنه کافیه ...راستی یادم رفت بگم اون یه نفر کیه : عشق زندگی من :مادرم