گوش کن ،دورترین مرغ جهان می خواند

شب سلیس است و یک دست و باز

شمعدانی ها

وصدادارترین شاخه ی فصل ، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم

گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های ترا

چشم تو زینت تاریکی نیست

پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن و بیا

 و بیا تا جایی ،که پرماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام تو را ،مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند

پارسایی است در آنجا که تو را خواهد گفت :

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه ی عشق تر است ...

                                                                                                                                                                          ازمجوعه ی حجم سبز شادروان سهراب سپهری