امشب یه اتفاقی افتاد که خیلی ازش درس گرفتم ، من اصولا با توجه به چیزایی که تو دنیای اطرافم می دیدم خیلی اعتقاد به اینکه آدم ها به جزای اعمالشون می رسند نداشتم (حداقل تو این دنیا) و همیشه سعی می کردم با مثال های متقاعد کننده این نظر و عقیده رو به دیگران هم منتقل کنم و اصولا به ضرب المثل چوب خدا صدا نداره می خندیدم و می گفتم آخه این همه آدم که دارند هرکاری دلشون میخواد انجام میدن و هربلایی میخوان سر دیگران میارن و هیچ وقت هیچ اتفاقی براشون نمی افته اما امشب یه اتفاق خیلی کوچیک منو به خودم آورد و تو گوشم زمزمه کرد دعایی رو که چند سال پیش کرده بودم و الان برآورده شدنش رو با چشم خودم شاهد بودم دقیقا جمله ای که آرزوش کرده بودم ...آره به خودم اومدم و دیدم واقعا وقتی دل آدم ها رو بشکنی یه روزی تاوانش رو میدی وقتی آدم خوش قلبی رو قضاوت کنی مطمئن باش دقیقا همونطور که برات آرزو کنه قضاوت میشی این آرزو و اصلا سبب ساز این آرزو از طرف من خیلی چیز کوچیکی بود اما با معصومیت بچگی یه دعا کردم وقتی دلم از دست کارشون گرفت و حالا بعد از حدود ده سال با اینکه حس می کنم حافظه ام خیلی وقت ها اتفاقات مهم رو یاری نمی کنه به خاطر بیارم این آرزو رو به خاطر آوردم چون فکر می کنم اون چیزی که باعث شد به خاطر بیارم قوه ی حافظه نبود ...