روزگار غریبی  است 

 پر از فاصله ،ترس ،تنفر...

آدمهایی که هیچ وقت یاد نگرفتیم با هم زندگی کنیم...

ماسک هایی که به چهره هایمان زده ایم ،

لباس های عروسکی که به تن کرده ایم

همه ی دنیایمان شده است.

فراموش کرده ایم که قبل از هر چیز یک وجه اشتراک داریم که:

همه انسانیم

روابطمان فقط بر مبنای جنسیتمان ،سطح و طبقه ی اجتماعیمان ،دینمان و ... تنظیم می شود.

نمی فهمم

واقعا روزگار غریبی است:

 فاصله ،فاصله و فاصله